Η πτώση

Ήταν 19 χρονών.Βλέποντας την φωταγωγημένη πόλη από την κορυφή ενός ουρανοξύστη άρχισε να ζαλίζεται.Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Στην πραγματικότητα ήταν η ώρα κατά την οποία η πόλη κατακλύζονταν με έμπνευση και μόνο αν ήσουν τυφλός δε σε συνέπαιρνε.Εκεί βρισκόντουσαν όλες οι ευκαιρίες, οι επιλογές, οι επιθυμίες, η δόξα...Παρατηρώντας αυτά, το κορίτσι έγειρε και άφησε τον εαυτό της ελεύθερο. Είχε αρχίσει να πέφτει και σίγουρα θα της έπαιρνε αρκετή ώρα να φτάσει κάτω λόγω του ύψους του ουρανοξύστη.Εκείνη την ώρα τα μπαλκόνια ήταν γεμάτα με πλούσιους καλοντυμένους ανθρώπους που έπιναν τα ποτά τους. Το κορίτσι τράβηξε το ενδιαφέρον των ενοίκων, καθώς πέρασε από μπροστά τους, παρόλο που τέτοιες ‘πτήσεις’ δεν ήταν σπάνιες.

 Όλοι της φώναζαν ‘Γιατί δεν σταματάς; Πού πας; Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να βιαστείς.’Εκείνη έκανε μια προσπάθεια να σταματήσει, αλλά η βαρύτητα την συνεπήρε τόσο γρήγορα, όπως ακριβώς περνάει ο χρόνος όταν είσαι 19.Ακόμα και ένας νεαρός άπλωσε το χέρι του για να πιαστεί αλλά εκείνη, παρόλο που της άρεσε, απλά τον προσπέρασε.Οι χρυσές αχτίδες του ηλίου που έπεφταν πάνω της, έκαναν το μαύρο τζην και το καρό πουκάμισο να φαίνεται σαν το πιο στυλάτο φόρεμα. Άλλοι την θεωρούσαν όμορφη. Άλλοι μέτρια. Όλοι, όμως, την έβρισκαν ενδιαφέρουσα και αυτό ήταν που την γέμιζε τόσο μεγάλη ικανοποίηση.

Η ώρα περνούσε και το κορίτσι πια στους χαμηλότερους ορόφους δεν έβλεπε ανέμελους ανθρώπους αλλά εργάτες.Εκείνοι,αν και ήταν σκυμμένοι στις δουλειές τους, την παρατήρησαν με μια κλεφτή ματιά και την ρώτησαν που πηγαίνει.‘Με περιμένουν κάτω’ απάντησε ‘Δεν μπορώ να σταματήσω’ .Κάτω, σε ένα κατάφωτο κτήριο γυναίκες και άντρες έμπαιναν μέσα. Ήταν ένα πάρτι.Ήταν αυτό που ονειρεύονταν όλη της τη ζωή! Η ευκαιρία της...Ξαφνικά γυρνώντας το βλέμμα κατάλαβε πως δεν ήταν μόνη. Δεκάδες κορίτσια ακολουθούσαν την ίδια πορεία με αυτή. Ήταν ένας διαγωνισμός. Το κορίτσι τρομοκρατήθηκε στην ιδέα ότι είχε κάνει ένα τρομερό λάθος, μα το μόνο που μπορούσε να κάνει πια ήταν να συνεχίσει να πέφτει.

Η νύχτα είχε σκεπάσει ολοκληρωτικά την πόλη τώρα. Τα φώτα από τα ψηλά διαμερίσματα είχαν σβήσει και το πάρτι έμοιαζε να τελειώνει. Ένιωσε την καρδιά της να σφίγγει στην ιδέα πως δεν είχε προλάβει. Στους χαμηλότερους ορόφους, ένας άνδρας έπινε τον πρωινό του καφέ περιμένοντας την ανατολή του ηλίου.‘Το είδες αυτό;’ φώναξε η γυναίκα του. ‘Μια ηλικιωμένη γυναίκα πέρασε.’‘Πάντα έτσι είναι’ απάντησε, ‘Σε αυτούς τους ορόφους μόνο ηλικιωμένες περνάνε. Πάνω από τον εκατοστό όροφο θα δεις νέες και όμορφες κοπέλες. Γι’ αυτό και τα διαμερίσματα κοστίζουν τόσο ακριβά.Δεν έχει σημασία η πτώση, αλλά η πρόσκρουση...”απάντησε πίνοντας την τελευταία γουλιά του καφέ του.